Ondas do mar de Vigo é é unha cantiga de amigo no que a voz poética é unha muller (di de que está esperando ó amigo ou amado, polo tanto está contado desde a perspectiva feminina) que fala do seu amor cara a un home ó que designa coa palabra amigo: “se vistes meu amigo” (v. 5). Na Identificación da cantiga: débense citar todos aqueles datos que permitan demostrar que é unha cantiga de amigo (todo o que se afirme debe estar avalado con exemplos da cantiga)

• -  Voz poética

• -  Amor correspondido-ausencia do namorado

• -  Alusión ó amado como amigo

• -  Presencia de confidentes, elementos da natureza

• -  Orixe. Estrutura repetitiva

  Subxénero ( só se aparece): cantiga de romaría, mariña ou barcarola, bailada, alba ou alborada.

  Tema: debemos enuncialo nunha palabra ou frase. Podemos xustificalo baseándonos no que se di no texto.

  Estrutura interna: partes nas que podemos dividir o poema tendo en conta o contido (hai que ter en conta que, como normalmente a cantiga de amigo está construída a partir do paralelismo, as estrofas van aparecer agrupadas de dúas en dúas)

  Estrutura externa:

• -  Versos arte maior / menor

• -  Rima: - Se a rima é aguda, chámase macho. Se é grave, chámase femia.

• -  Cantigas de refrán (aquelas nas que se repite un verso ou versos ó final de cada

  estrofa), cantigas de mestría (non se repite ningún verso). Comentario do contido:

    

Nas cantigas de amigo o amor é correspondido aínda que, na maioría dos poemas, os namorados nunca están xuntos. Normalmente a namorada fala de que espera o amigo, que vén ou vai estar con el... Neste caso a moza está esperando polo seu “amigo” (se vistes meu amigo, v. 2) e amosa inquietude porque o seu namorado tarda.

Nesta cantiga aparecen reflectidas outras dúas características deste tipo de composicións: a importancia da natureza e a presenza de confidentes. No poema estes dous elementos aparecen unidos porque a natureza, representada no mar, é un elemento crucial e, ademais, actúa como confidente da moza, xa que se dirixe a el preguntándolle polo seu amigo.

A cantiga de amigo ten unha orixe autóctona e está inspirada nas cancións populares, que as mulleres recitaban cando facían diferentes tarefas, e que os trobadores imitaron (por esta razón son poemas moi repetitivos xa que estaban pensados para ser recitados) .

O tema da cantiga é a espera do amor xa que a moza está agardando polo seu namorado e pregúntase se tardará moito: ai, Deus, se verrá cedo (refrán).
O contido estrutúrase en dúas partes: a primeira está formada polas dúas primeiras estrofas e a segunda está formada polas dúas últimas. Na primeira parte, a moza diríxese ó mar para preguntarlle se viu ó seu amigo (ondas do mar de Vigo, se vistes meu amigo) Na segunda parte introduce unha novidade: segue preguntando por el pero afirma o amor que sente: suspira por el e sente moita preocupación (o por que eu sospiro, polo que hei gran coidado). Cómpre salientar que esta estrutura é moi común neste tipo de cantigas e débese ó emprego do paralelismo, que agrupa as estrofas de dúas en dúas.

O poema é unha cantiga de amigo pero pertence ó subxénero das mariñas ou barcarolas porque o mar ten unha presenza moi importante no poema.

A cantiga está composta por catro estrofas de dous versos cada unha. Os versos son de sete sílabas e a rima é femia (Vigo-amigo, levado-amado, etc.). O esquema de rima é: aa bb aa bb

Este poema é unha cantiga de refrán xa que, ó final de cada estrofa, se repite o verso: e ai Deus se verra cedo ( este verso é moi importante porque expresa a angustia que sente a moza en relación a se o seu amigo chegará á hora. O feito de que se repita esta idea apórtalle ó poema unha sensación de angustia, xa que continuamente se insiste nas dúbidas da moza).

Na primeira estrofa a namorada pregúntalle ó mar se viu o seu amigo e na segunda estrofa dise o mesmo cunha leve variación: cambia Vigo por levado e amigo por amado. O recurso que emprega é o paralelismo.
O paralelismo fai que a idea que se presenta na primeira estrofa se reitere na segunda: a amada non sabe onde está o seu namorado e pregúntalle ó mar por el (podemos supor que quedaron citados nalgún lugar preto do mar e que el non chega, ou que é mariñeiro pero tarda en regresar a terra. Debido a que se aportan ideas moi xerais podemos facer diversas interpretacións)

Na terceira e cuarta estrofa, o paralelismo fai que se repita a mesma idea: a moza segue preguntando polo amado pero introduce un novo dato: o grande amor que a muller sente polo namorado que non chega ( o por que eu sospiro, por que hei gran coidado)
Outro recurso fundamental é o leixaprén que fai que o segundo verso da primeira estrofa ( se vistes meu amigo) pase a ser o primeiro verso da terceira. O primeiro verso da segunda estrofa

( se vistes meu amado) é o primeiro da cuarta. O leixaprén é un recurso típico da cantiga de amigo e responde, ó igual que o paralelismo, ó carácter popular destas cantigas (como estaban baseadas en cancións populares, estas repetían moito as ideas para que fosen máis doadas de lembrar e recitar)