Teño o corazón senlleiro
e orfo na noite fría.
Non importa, agardaréi
polo albor do novo día.

 

Teños lobos, teño sombras,
teño a sorte fuxidía.
Non importa, agardaréi
polo albor do novo día.

Está mudo o reixiñol
que outrora cantar solía.
Non importa, agardaréi
polo albor do novo día.

Que está comigo a esperanza,
fiando, fía que día…
Ela fía i eu confío
no albor do novo día.

​

Viaxe ao país dos ananos, Poema 13, Barcelona 1968