Polos camiños de Cangas 
a voz do vento xemía:
ai, que soliña quedache, 
María Soliña.

Nos areales de Cangas,
Muros de noite se erguían:
Ai, que soliña quedache,
María Soliña.

As ondas do mar de Cangas 
acedos ecos traguían:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.

As gueivotas sobre Cangas 
soños de medo tecían:
ai, que soliña quedache, 
María Soliña.

Baixo os tellados de Cangas 
anda un terror de agua fría:
ai, que soliña quedache, 
María Soliña.